De nieuwe editie van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival, in de volksmond kortweg “Alcatraz” genoemd, is er dit jaar op 8, 9 en 10 augustus. Of mogen we vanaf nu stellen dat ook donderdag 7 augustus een vierde festivaldag is geworden, want met dertien bands krijg je als fan toch al een pak bands te verwerken. Het Alcatraz festival wordt door velen beschouwd als het “grootste gezellige festival”, waarmee we willen stellen dat Alcatraz zeker niet het grootste is in zijn soort, maar misschien wel het gezellige karakter, dat van middelgrote en kleinere festivals uit gaat, kan bewaren.

Op donderdag 7 augustus krijg je dus de kans om dertien bands aan het werk te zien en te horen met het Amerikaanse Overkill als headliner. Dit thrash metal / groove metal gezelschap is er reeds sinds 1980 en zorgde ondertussen voor o.a. twintig full-albums waarvan ‘Scorched’ uit 2023 het meest recente is.

Het Noorse Frog Leap, onder leiding van Leo Moracchioli (vocals, gitaar), zorgt voor covers van bekende rock, metal en pop nummers.

Het Belgische Evil Invaders hoeft al lang geen voorstelling meer. Onze nationale speed / thrash metal trots zorgt steevast voor fantastische live concerten, zoals onlangs nog door MUSIKA werd ervaren tijdens Hell Open Air.

Ook het Amerikaanse Warbringer staat voor thrash metal en dat sinds de opstart van de band in 2004. Onder andere zeven full-albums sieren ondertussen de discografie van de band en daarvan is ‘Wrath And Ruin’, dat eerder dit jaar op de markt kwam, het meest recente.

Ook Amerikaans is Exhorder, een gezelschap dat voor ene mix van groove metal en thrash metal staat en dat sinds 1985, al zitten er een pak hiaten in hun muzikale geschiedenis. De band zorgde toch voor vier full-albums en daarvan is ‘Defectum Omnium’, uit 2024, het meest recente.

Het eveneens Amerikaanse Liliac wordt geevormd door een aantal broers en zussen van de familie Cristea en zorgt voor een mix van hard rock en heavy metal.

Daarnaast staan nog een aantal Belgische bands op het programma. Zo is er Ancient Rites, zowat de “godfathers van de Belgische black metal bands”, terwijl The Belgian Quo Band natuurlijk een tribute band is voor Status Quo. Violent Sin zorgt dan weer voor een mix van speed metal en black metal en klopt sinds een paar jaar stevig op de deur van succes. Meer “tribute bands” zijn er met Ramones Alive, die voor de punk rock van The Ramones kiezen, en Motörheads, een tribute band voor het legendarische Motörhead van Lemmy Kilmister. Room 13 staat dan weer voor ene mix van hard rock en heavy metal, terwijl Sister May zich muzikaal laat gelden aan de hand van progressive metal met invloeden uit industrial en zelfs new wave.

Als je Alcatraz nog steeds als een driedaags festival beschouwd is vrijdag 8 augustus de eerste complete dag. Zo maar liefst zesendertig bands, verdeeld over vier podia, maken er hun opwachting.

De grootste publiekstrekkers op die dag zijn, naar onze bescheiden mening het Duitse thrash metal gezelschap van Kreator, het Amerikaanse Mastodon dat voor een mix van progressive metal, sludge, stoner metal en alternative metal kiest, het Noorse black metal ensemble Abbath rond de gelijknamige frontman, en het Amerikaanse W.A.S.P., een van de toonaangevende bands uit de jaren tachtig in het heavy metal / glam metal (sub)genre.

Maar misschien doen we dan de overige bands wel oneer aan, want ook die hebben natuurlijk hun leger aan fans. Zo zullen fans van industrial metal vooraan te vinden zijn bij het concert van het Amerikaanse Ministry rond Alain Jourgensen, en staan liefhebbers van (melodic) death metal vooraan bij het Zweedse Hypocrisy. Het ook al Zweedse The Hellacopters staat dan weer voor ene mix van garage rock, punk rock en hard rock, terwijl het Italiaanse Wind Rose de liefhebbers van power metal zal weten te overtuigen.

Thrash fanaten moeten ook de set van het Amerikaanse Dark Angel in de gaten houden, terwijl liefhebbers van hard rock ‘n’ roll eerder bij Phil Campbell and the Bastard Sons aan het juiste adres zijn. Het Amerikaanse Wednesday 13 zal dan weer eerder liefhebbers van gothic rock en sleaze aanspreken terwijl het eveneens Amerikaanse King Buffalo meer muzikaal plezier brengt bij liefhebbers van desert rock / (bluesy) stoner rock.

Adam Darski is waarschijnlijk beter bekend als Nergal (Behemoth) maar met “zijn” Me And That Man zorgt hij voor een mix van dark folk, country rock en alternative rock. Het Amerikaanse Dying Fetus kiest dan weer voor death metal om hun muzikaal verhaal te vertellen waarin we ook wat invloeden uit grindcore menen in te ontdekken. Het Canadese 3 Inches Of Blood zorgt dan weer voor een mix van heavy metal en power metal, terwijl het Amerikaanse Absu dan weer kiest voor een mix van black metal en thrash metal.

Crystal Lake is afkomstig uit Tokio, Japan en kiest ervoor om zich muzikaal te laten gelden met metalcore, terwijl het Noorse Slomosa hun sound bestempeld als “Tundra Rock”, een mix van stoner rock en desert rock. Thrown, afkomstig uit het Zweedse Stockholm staat voor een mix van metalcore, hardcore, punk en nu metal, terwijl Blaze Bayley voor heel traditioneel klinkende heavy metal zorgt.

Nu metal fans komen aan hun trekken bij het Amerikaanse Snot waarin we nog steeds gitarist Mikey Doling (Channel Zero, Woyote) in terug vinden. Het Britse Conjurer staat dan weer voor een mix van sludge, doom en post metal, terwijl het Hongaarse Thy Catafalque, een project rond alleskunner Tamás Kátai, de avant garde toer op gaat. Black metal fans moeten vast en zeker ook de set van het Britse Winterfylleth in de gaten houden.

Het Nederlandse Dool staat voor een beklijvende muzikale mix waarin we elementen uit progressive metal, doom en dark rock in ontdekken, terwijl het Britse Heriot overduidelijk kiest voor metalcore. Het Amerikaanse Frayle, met vocaliste Gwyn Strang, kiest dan weer voor een mix van atmosferische doom en post metal. Een van de rijzende sterren in het Belgische metal landscahp is ongetwijfeld Coffin Feeder dat met zijn sound, deathcore, en live concerten meer en meer indruk weet te maken.

Het Franse Year Of No Light zorgt voor een eigenzinnig mix waarin we o.a. sludge, doom, drone, ambient en post rock elementen in menen te horen. Er zijn een pak bands die de naam Cabal gebruiken, maar dit gezelschap komt uit Denemarken en zorgt voor een mix van deathcore, black metal en wat industrial invloeden. Thrash metal krijgen we dan weer van Chemicide, een band uit Costa Rica, terwijl het internationale gezelschap van In Aphelion de kaart van black metal trekt.

Dvne werd in het Schotse Edinburgh opgestart en zorgt voor een mix van o.a. post metal, doom en progressive rock, terwijl het Italiaanse Messa voor een meen mix van doom metal, blues, en psychedelica kiest. Uit Ijsland is Katla afkomstig, ee gezelschap dat voor een mix van rock, post metal en atmosferische doom zorgt, terwijl onze landgenoten van Splendidula gaan voor een mix van black metal en doom.

Op de tweede volledige dag, zaterdag 9 augustus, presenteert Alcatraz ons opnieuw zesendertig bands verdeeld over vier podia. Dit keer zouden het Amerikaanse Extreme (een mix van hard rock, funk metal en heavy metal), het Zweedse Avatar (een mix van melodic death metal, progressive metal, groove metal en industrial metal), het Amerikaanse death metal ensemble Obituary, en het Australische Wolfmother (een mix van hard rock, blues rock, stoner rock en psychedelica) voor de grootste publiekstoeloop moeten zorgen, al weten we ook wel dat dit een relatief begrip is, want iedere band heeft wel zijn fans.

Het Amerikaanse Nailbomb trakeert zijn fans op een mix van thrash metal en industrial geluiden, terwijl het Duitse Doro natuurlijk garant staat voor een set traditionele heavy metal. Uit Noorwegen komt Leprous, een progressive metal gezelschap, terwijl we het Amerikaanse Helmet in het vakje alternative metal durven plaatsen.

Het Zweedse Candlemass wordt algemeen beschouwd als een van de absolute toppers als het aankomt op (epic) doom metal terwijl hun landgenoten van Evergrey dan weer een topper zijn in het progressive power metal (sub)genre. Liefhebbers van melodic death metal staan dan weer op de eerste rijen bij het Amerikaanse The Black Dahlia Murder terwijl hun landgenoten van Drowning Pool een muzikale mix brengen van nu metal, hard rock, post grunge en alternative metal.

Het Deense Vola kiest dan weer voor progressive metal om zich muzikaal te uiten, terwijl het Poolse Vader voor een mix van death metal en thrash metal kiest. Metalcore fanaten zullen dan misschien weer liever het Amerikaanse Fit For A King verkiezen, terwijl death metal fans het eerder zullen hebben voor de brutale sound van het eveneens Amerikaanse Suffocation.

Het Amerikaanse Nasty Savage maakt een blend van thrash metal, speed metal en power metal, terwijl het Duitse Caliban eenvoudig weg kiest voor metalcore om zich muzikaal uit te drukken. Wij, van MUSIKA, hebben enorm hoge verwachtingen van de set van Ne Obliviscaris, een Australisch extreme progressive metal gezelschap dat ons vorig enorm wist te verrassen tijdens hun doortocht op HellFest. Myrath is een progressive metal band uit Tunesië die steeds voor een knappe visuele show zorgt om hun sound extra in de verf te zetten tijdens live concerten.

Een mix van speed metal en thrash metal kan je verwachten bij het Amerikaanse Whiplash, terwijl het Amerikaanse Between The Buried And Me in het vakje progressive metalcore wordt ondergebracht. Het Britse Wytch Hazel houdt het dan weer bij een eerder traditionele mix van hard rock en heavy metal. Het Duitse The Night Eternal mag je ook als een traditional heavy metal band beschouwen.

Het Amerikaanse Rivers Of Nihil zorgt dan weer voor een progressive death metal sound waar hun technische capaciteiten duidelijk aan bod komen. Het eveneens Amerikaanse Mammoth Grinder zorgde eerst nog voor een mix van hardcore, punk en sludge maar je kan hun sound tegenwoordig eerder als een mix van death metal en hardcore omschrijven. Power metal fanaten kunnen hun hartje ophalen met Magic Kingdom, een van de bands van onze landgenoot Dushan Petrossi, terwijl het Deense Baest dan weer eerder liefhebbers van death metal zal weten te bekoren.

Liefhebbers van technical death metal zullen hun gading vinden bij het Australische Psycroptic, terwijl liefhebbers van (epic) doom metal vooraan zullen te vinden zijn tijdens de set van het Amerikaanse Crypt Sermon. Het Duitse Tenside zou dan weer de fans van crossover moeten kunnen aanspreken, terwijl het Amerikaanse Holy Mother liefhebbers van power metal / heavy metal zal lokken.

Het Duitse Knife staat voor een mix van black metal en speed metal waarin we ook wel wat punkinvloeden in ontdekken. Het ook al Duitse Vulture zorgt dan weer voor een mix van speed metal en heavy metal. Er zijn ook nog twee Belgische bands om te genieten. Primal Creation wil de thrash metal fanaten lokken en Signs Of Algorithm kijkt dan meer uit naar metalcore fans.

Nog eens zesendertig bands mogen ons muzikaal verwennen op zondag 10 augustus, de laatste dag alweer van deze editie van Alcatraz. “Grootste namen” op de affiche zijn dit keer het Amerikaanse thrash metal band Machine Head van Robb Flynn, het Noorse symphonic black metal ensemble Dimmu Borgir met Shagrath en Silenoz, het eveneens Noorse symphonic black metal gezelschap van Emperor met natuurlijk Ihsahn aan boord, en de nog relatief nieuwe band rond gitarist Kerry King (ex Slayer) dat onder zijn eigen naam zijn visie op thrash metal / groove metal neer zet.

Gitarist Michael Schenker maakte in zijn jonge jaren furore bij zowel Scorpions als bij UFO, nu werkt hij verder onder eigen naam om zijn hard rock / heavy metal verder uit te dragen. Het Amerikaanse Fear Factory wil zijn visie op groove metal en industrial verder uitdragen, terwijl het Zweedse Cult Of Luna zijn visie op een mix van sludge en atmospheric post metal meer in de verf wil zetten. Voor een mix van industrial, nu metal en alternative metal zit je dan weer goed bij het Amerikaanse Static-X.

Het Amerikaanse Fu Manchu wordt gezien als een van de toppers in het stoner rock / desert rock (sub)genre terwijl Het Griekse Rotting Christ een van de vaandeldragers is van wat we “Hellenic black metal” noemen. Het Amerikaanse Prong zorgt voor een muzikale blend van crossover, thrash metal en groove metal en durft daar zelfs wat industrial in verwerken. Het eveneens Amerikaanse Ill Nino zorgt dan weer voor nu metal met latin invloeden.

Thrash metal fanaten zullen hun hartje kunnen ophalen bij de set van het Amerikaanse Forbidden, terwijl het Deense D-A-D kiest voor een mix van hard rock, glam rock en metal. Het ook al Amerikaanse Flotsam And Jetsam zorgt voor een aanstekelijke mix waarin we elementen uit power metal maar ook thrash metal in bespeuren, terwijl hun landgenoten van Dope kiezen om industrial metal af te leveren.

Het Noorse Borknagar in een bepaald muzikaal vakje duwen, lukt niet echt met hun mix van progressive metal, Viking metal, folk metal en black metal. Het Amerikaanse Earthless laat zich dan weer gelden aan de hand van een mix van heel wat psychedelica met invloeden uit stoner rock, blues rock en acid rock. De heren kiezen er vooral voor om instrumentaal uit de hoek te komen. Ook al uit Amerika is Pig Destroyer afkomstig, maar dit gezelschap kiest voor ene compleet andere muzikale insteek: grindcore. Het Noorse Tsjuder staat dan weer garant voor onvervalste pure black metal.

Ook het Portugese Gaerea mag je onder de noemer black metal brengen al is misschien de term post black metal beter van toepassing. Het Zweedse Majestica drukt zich muzikaal uit aan de hand van symphonic power metal. Onze landgenoten van Congress zorgen er dan weer voordat liefhebbers van hardcore aan hun trekken zullen komen, terwijl het Nederlandse Pestilence een pak (progressive) death metal harten sneller zal doen slaan.

Belgisch geweld krijgen we zeker van Alkerdeel als die hun mix van sludge en black metal op ons loslaten. Maar ook het Belgische Bark weet hoe ze hun publiek moeten bespelen met hun mix van groove metal en death ‘n’ roll. Gutalax, uit Tsjechië, mag dan weer muzikaal in het vakje goregrind onder gebracht worden, terwijl onze landgenoten van Briqueville voor een mix van post rock en post metal kiezen.

Nog meer Belgisch geweld krijgen we opgediend via Slaughter Messiah dat voor een mix van death metal, thrash metal en black metal tekent. Het Canadese Terrifier kiest dan weer eerder voor thrash metal om zich muzikaal te laten gelden, terwijl het Spaanse Avulsed zich liever uitdrukt aan de hand van death metal. Het Belgische Cobracide is dan weer een van rijzende sterren in ons thrash metal landschap.

Liefhebbers van doom metal, en dan zeker de Belgische fans van het (sub)genre, weten reeds een tijdje wat Cult Of Scarecrow voor hen kan betekenen. Het ook al Belgische Devastation zorgt dan weer voor een blackened thrash metal sound, terwijl onze landgenoten van Promise Down steeds garant staan voor een stevig feestje heavy metal / hard rock ‘n’ roll. Voor hardcore band Whatever It Takes is dit een absolute thuiswedstrijd want hun thuishaven ligt hier zowat om de hoek.

Meer info i.v.m. deze editie van het toch ondertussen heel befaamde en immens populaire Alcatraz Hard Rock & Metal Festival vind je ongetwijfeld via https://alcatraz.be/en/