WildFest @ JC De Spiraal, Geraardsbergen.

Het kan geen toeval zijn dat, op de weg richting de tweede dag WildFest in Geraardsbergen, plots het nummer ‘There Will Be No Next Time’ van The Kids uit de speakers knalde. Dit moet wellicht van hogerhand geregeld zijn, maar het deed raar om te beseffen dat het wellicht mijn laatste WildFest editie zou zijn. Een route, die extra dramatischer leek door het regenachtige weer. Maar de gedachte, dat we een laatste keer zouden knallen en vooral, dat het mooie weer vanaf het podium gemaakt zou worden, was ik er vlotter dan gedacht.

*Foto’s: Mr. Myst*

Wie deze Oostendse sleaze rockband al eerder gezien heeft, weet dat het een feestje wordt vol glam en glitter op het podium. De band combineert de rauwe energie van glam metal met moderne sleaze-invloeden, vergelijkbaar met bands als Mötley Crüe, Guns N’ Roses en Poison. Dat de band je met hun muzikale vaardigheden kunnen overtuigen, weten we door hun talrijke optredens in de voorbije jaren in de Benelux, Duitsland en Frankrijk. Ook deze keer hielden ze hun tradities hoog in het vaandel met een ferme portie krachtige riffs en een energieke podiumpresentatie van vocalist Jansy Debusschere. De showman probeerde vat te krijgen op het publiek, dat door de regen mondjesmaat aanzwelde. Nummer na nummer kon hij hen overtuigen om er een feestje van te maken. Samen met vuurwerk en torenhoge rookkolommen, kregen we met de vele outfitwissels ook visueel iets te smullen. Of dit nu allemaal ‘2 Fucked Up 4 U’ was laat ik in het midden, maar deze afsluiter van Mr. Myst werd alvast vurig meegezongen.

Dat het festival tot in de puntjes een plezier is, hoorden we vaak aan de muzikale keuze tussen de optredens. Zo hoorde ik ‘Back To The Rythm’ van H.E.A.T. tussendoor, ik zweer het dat je drank daardoor nog beter smaakt.

*Foto’s: Bulletrain*

Bij de aankondiging was het Jan al opgevallen hoe vol de eerste rijen gevuld waren met dames. Alhoewel hij ervan overtuigd was dat dit door zijn ontblote kuiten moest zijn, weten we wel beter. Niets mis met de kuiten, maar ze moeten al van ver komen om in te gaan tegen de vocale adonis van Bulletrain. Een komische intro van Pink Elephants on Parade (zo vertelde Shazam me toch) zorgde voor de juiste muzikale sfeerzetting. We zagen veel beweging op het podium, waardoor Sebastian Sundberg zich vlotjes in het zweet werkte en zijn torso nog extra in de spotlights kwam te staan. Hij speelde het duidelijk uit tot groot jolijt van eerste rij die er het rondvliegende zweet graag bij namen. Het werkte aanstekelijk want iets later stonden ook de gitarist en bassist met ontbloot bovenlichaam te spelen. We hoorden enkele rustigere nummers, maar het vooral van die krachtpatsers die we het moesten hebben. Je zou bijna vergeten dat er een fantastische band speelde. Bij het laatste nummer mengde de vocalist zich zelfs eventjes in het publiek. Een wervelende passage die iedereen op zijn manier best kon smaken.

*Foto’s: South Of Salem*

De band uit Bournemouth, opgericht in 2019, kende bij het begin wat technische problemen, waardoor het optreden met een twintigtal minuutjes opgeschoven werd. Tja, zo’n dingen gebeuren nu eenmaal wanneer je het echt niet wil. Twee grafkisten en vier lichtzuilen zorgden voor extra sfeer, waardoor het publiek al vlug de vertraging was vergeten. De combinatie van klassieke heavy metal, eighties sleaze en horrorinvloeden tot een moderne hardrocksound legden geen windeieren, want deze rijzende ster in de Britse rockscene bracht vorig jaar nog een tweede langspeler ‘Death Of The Party’ uit. De setlist bestond dan ook uit nummers van beide platen. Frontman Joey Draper betrok het publiek actief, wat zorgde voor een intense sfeer. De opvallende gitarist stal met zijn witte kapsel de show, al was zijn vurig fretwerk me niet ontgaan. We kregen veel beweging op podium, waardoor de band hun publiek al vlug voor zich gewonnen had. Het duurde voor mij echter wat langer om mij te overtuigen. Soms heb ik misschien net dat duwtje extra nodig maar een tiental energieke nummers, die zorgden voor een explosieve show, konden mij uiteindelijk overtuigen van de kracht van South Of Salem.

*Foto’s: Wildness*

Oorspronkelijk was Maverick gepland om te komen spelen maar het noodlot besliste hier anders over. Gitarist Ryan Balfour moest een levensbedreigende bloedtransfusie ondergaan. Intussen is hij wel stabiel, maar hij zal enige tijd nodig hebben om te herstellen. Optreden was absoluut onmogelijk, waardoor last minute beslist werd om hen door Wildness te laten vervangen. Het was maar de vraag of deze last-minute invaller die grote schoenen zouden kunnen vullen, wetende dat ook zij met invallende vocalist Fredrik Werner op het podium gingen. Een tablet met de songs bracht gelukkig soelaas en op het nu en dan eens spieken naar de tekst (wat hem uiteraard vergeven is) zette het gezelschap de tent in vuur en vlam. Verrassend was toen bij ‘Nightmare’ plots Dani Hart (ex Nightqueen) op het podium geroepen werd om de vocale gelederen een extra duwtje in de rug te geven. Ze sloten af met ‘Die Young’ en ‘Cold Words’. Ondanks de eerder sobere (vooral rose / blauwe) belichting werden we erg aangenaam verrast hoe een setje topmuzikanten het voor elkaar kregen om een van de beste optredens van het festival uit hun mouw te schudden.

*Foto’s: Shiraz Lane*

Nog nooit heeft deze Finse band me ontgoocheld en telkens sta ik verstomd hoe ze het voor elkaar krijgen om een vorige passage te overtreffen. Opnieuw zorgde het gezelschap voor één van de meest memorabele optredens op WildFest. Shiraz Lane, opgericht in 2011 in Vantaa, bracht een energieke mix van melodieuze hard rock en moderne invloeden die ze keurig geplukt hadden uit eerder verschenen platen, aangevuld met wat nieuw werk. Frontman Hannes Kett betoverde met zijn krachtige zang, ondersteund door het dynamisch fretwerk. ‘Broken In Pieces’ was hier een mooi voorbeeld van. Het mooie van deze band is dat je hen passage na passage ziet groeien. Ook deze keer zagen we die onmiskenbare chemie op het podium. Ik denk hierbij aan hun recente singles ‘Dangerous’ en ‘Bullshit’, die met enthousiasme werden ontvangen en hun evolutie benadrukten naar een hedendaagse sound. De interactie met het publiek was een streling voor het oog, want nummers die het pad bewandelen tussen nostalgische glam rock en moderne flair moet je natuurlijk ook live kunnen brengen. Hun optreden was niet alleen een muzikaal feest, maar ook een belofte voor de toekomst van hard rock. Ze sloten af met een eigen versie van het Savage Garden nummer ‘To The Moon And Back’.

*Foto’s: Art Nation*

Art Nation zag in 2014 in Göteborg het daglicht, toen zanger Alexander Strandell en gitarist Christoffer Borg de handen in elkaar sloegen. Na enkele turbulente jaren, waaronder een tijdelijke breuk, vonden ze in 2022 gelukkig opnieuw hun ritme. Het gezelschap mocht rond 20u00 het mooie weer maken, een passage die perfect paste in hun ‘The Ascendance’ tournee. Met een energieke set van een uur wist de band het publiek moeiteloos te begeesteren. Een tiental nummers, waarin ze melodieuze hard rock met moderne invloeden combineren, ja, dit is de band waarvoor ik stiekem al mijn punten op gezet had. Recent kon ik nog hun nieuwe schijf bespreken en had het geluk hen op het Frontiers Festival aan het werk zien. Ze staken van wal met ‘Brutal And Beautiful’. De combinatie van krachtige vocalen, strakke instrumentatie en Alexanders charismatische podiumpresentatie zorgden ook deze keer voor een memorabel optreden. We kregen verder enkele klassiekers, alsook een aantal nieuwkomers zoals ‘Halo’, Julia’ en ‘Rise’, waarmee ze hun veelzijdigheid en muzikale evolutie demonstreerden. Veel energie en emotie, dat vlotjes van het podium de zaal indruipte en het publiek liet genieten tot aan de laatste snik. Deze vaste waarde binnen de Europese hard rockscene liet voor velen een blijvende indruk achter.

*Foto’s: The Cruel Intentions*

Hoe kan je The Cruel Intentions samenvatten? Wel, zorg voor een bad attitude, zet uw klak achterste voren en goan. Vooral goan. En ja, opnieuw vanaf de eerste noot was het er boenk op. Deze Noorse sleaze rockband uit Oslo, opgericht in 2015 door Lizzy DeVine (zang/gitaar) combineert de rauwe energie van bands als Mötley Crüe en Guns N’ Roses met een moderne twist, resulterend in snelle, humoristische en soms harde nummers. Het viertal leverde zoals gewoonlijk een energieke set af die het publiek in vervoering bracht met hun kenmerkende sleaze rockgeluid. De charismatische frontman wist iedereen te begeesteren en dat was zonder twijfel de reden waarom ze ook in deze afsluitende editie niet mochten ontbreken. Zo vroeg hij ook een applaus voor de ganse organisatie, voor de andere bands en vooral omdat hij er nog zo goed uit zag. Ze brachten ook ‘Salt I Ditt Sar’, een Zweedse ballad voor de softies, om in dezelfde melige sfeer met ‘Go Fuck Yourself’ te vervolgen. Tijdens Afsluiter ‘Enemy In Me’ zong en feestte gitarist Kristian Solhaug mee.

*Foto’s: Crazy Lixx*

Vier keer, je hoort het goed, vier keer mocht Crazy Lixx al aantreden op dit fantastische festival. 2016, 2019, 2022 en ook deze afsluitende keer verheugden we op de terugkomst van deze Scandinavische sleaze- en glam rockband. Hun sound zit dankzij invloeden van Mötley Crüe, Def Leppard en Kiss stevig in de jaren tachtig geworteld. De line-up van de band is in de loop der jaren gewijzigd, maar oprichter en frontman Danny Rexon blijft de drijvende kracht achter de zanglijnen, songwriting en muziekproductie. Met hun ‘Thrill Of The Bite’-tour, afkomstig van hun achtste studioalbum, garandeerden ze een knallende headline-show en leverden een energieke set van ruim een uur, waarmee ze het publiek een laatste keer in vervoering brachten. Frontman Danny Rexon bespeelde het publiek, die vlot de nummers meebrulden. Met ‘Whiskey Tango Foxtrot’ begon de rollercoaster, die niet meer stopte. We vlogen met ‘Silent Thunder’ en bibberden met ‘XIII (Friday The 13th)’. De nieuwere nummers, zoals ‘Little Miss Dangerous’, ‘Hunt For Danger’ en het afsluitende ‘Who Said Rock N’ Roll Is Dead’ zorgen dan misschien voor een zwaardere en donkerdere toon dan hun vorige werk, hun typische glam-energie waren ze alvast niet verloren. Bij dit laatste nummer vervoegden Jan en Sven de band en deelden met hun energieke danspasjes nog een laatste energie injectie uit aan het losgelaten publiek. Een terechte H.E.A.T-liner. Oeps, ja, maar die mannen zien we 19 oktober terug op dezelfde locatie.

The End Of The Road, maar eentje die zoveel in beweging gezet heeft. Zoveel goede momenten, zoveel goede muziek, zoveel sfeer, … ja, ik steek het niet onder stoelen of banken dat deze laatste editie wat losmaakt. Maar we kunnen maar terugkijken naar de vele vriendschappen, die intussen gekomen zijn en wellicht op vele andere festivals en optredens zullen zorgen voor de WildFest-bende. Bedankt Jan De Greve, Sven Berckmoes, Mike De Coene, alle medewerkers en wie ik misschien nog vergeten ben voor deze ongelooflijke dolle tien-jaren rit.

Met dank aan Mike de Coene en het complete team bij WildFest.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.