Frontiers Rock Festival @ Live Music Club, Trezzo sull’Adda, Italië.

Na een succesvolle openingsdag van het zevende Frontiers Rock Festival werd het publiek opnieuw getrakteerd op een indrukwekkende viering van melodieuze rock in al zijn facetten van zeven bands, variërend van gevestigde namen tot opkomend talent. We zetten ons opnieuw schrap voor een onvergetelijke muzikale ervaring.

*Foto’s: Cassidy Paris*

De jonge Australische rockster Cassidy Paris opende de dag met een frisse en energieke set. Met nummers van haar debuutalbum ‘New Sensation’ liet een jongere versie van Joan Jett zien dat ze een veelbelovend talent is in de melodieuze rockscene. Van een perfecte start gesproken. Toen de fiere bassist plots het woord nam, kwamen we te weten dat hij eigenlijk haar vader was. Je zou voor minder trots zijn. Visueel bewoog alles vlotjes maar ook muzikaal werd er goed gepresteerd. We kregen een half uurtje dynamiek op podium maar in die korte periode podiumtijd heeft de band er toch alles uit gehaald wat eruit te halen was.

*Foto’s: Girish & The Chronicles*

Alhoewel ik deze band al enkele keren live aan het werk kon zien in ons eigen Belgenlandje, sta ik telkens versteld van het enorme strot dat Girish Pradhan van de Indiase hard rock band Girish & The Chronicles opentrekt. Samen met een vrij energieke en technisch indrukwekkende show kreeg je een set nummers die gewoonweg met een bommetje kan vergeleken worden. Zeer beweeglijke en sterk presterende muzikanten zorgden dat in een mum van tijd de tent op zijn dak stond. Opnieuw bewees de vocalist met zijn krachtige stem dat rockmuziek geen grenzen kent. Deze band heeft me nog nooit teleurgesteld al kan ik zo goed als geen nummer meezingen. Een prestatie op zich om op die manier een publiek zo te kunnen boeien, je moet het maar doen.

*Foto’s: Chez Kane*

De Britse zangeres Chez Kane betoverde het publiek met haar krachtige stem en charismatische podium aanwezigheid. Het mag misschien raar klinken, maar de typische vrouwelijke vormen, die voor de gelegenheid wel goed getoond werden, waren eigenlijk niet noodzakelijk om het publiek te overtuigen van haar talent. Met nummers van haar solodebuut en covers van vrouwelijke rockiconen bracht ze een frisse wind in het festival. Het optreden begon met ‘Too Late For Love‘ waarmee ze voor nieuwkomers haar veelzijdigheid en passie voor rockmuziek kon laten horen. Dat de erg goede gitarist ook niet vies was van een vleugje humor, bewezen de twee verschillende sokken die hij aan had. Het tragere maar vurige ‘I Just Want You’ liet het tempo wat zakken maar verder zat alles muzikaal erg strak. Omdat de bindteksten bewust kort gehouden werden, konden ze die tijd met nummers opvullen. Met ‘Powerzone’ werd een vlammend optreden afgesloten.

*Foto’s: Crazy Lixx*

De Zweedse glam rockers Crazy Lixx brachten een explosieve show met hun op de jaren tachtig geïnspireerde sound. De bassist Jens Anderson kwam zelfs ten tonele met ontblote buik. De rollercoaster ging van start ging met ‘Whiskey Tango Foxtrot’, ‘Hellraiser Woman’ en het mede door de bassist geschreven ‘Little Miss Dangerous’ van hun recent uitgebracht (achtste!) album ‘Thrill Of The Bite’. Hun optreden was doordrenkt met de kenmerkende jaren tachtig hard rock vibes, compleet met pakkende refreinen en meeslepende gitaarsolo’s. Frontman Danny Rexon leidde de band met charisma, terwijl beide gitaristen zorgden voor een krachtige twin-gitaaraanval. Hun energieke performance en flamboyante stijl maakten indruk. Ja, je kan gerust zeggen dat er iets op het podium bewoog en onderstaande wist bij momenten niet naar welke kant van het podium te rennen om dit gebeuren fotografisch vast te leggen! Met een ganse resem aan publieksfavorieten zoals ‘XIII’ (met het Friday The 13th verhaal) lieten ze hun publiek uit de bol gaan. Op de tonen van aangepaste versie van ‘Crazy Crazy Nights’ van Kiss verlieten ze het publiek begroetende het podium.

*Foto’s: FM*

De Britse AOR-legendes FM vierden hun veertig jarig jubileum met een optreden vol emotie en klasse. Nog nooit had deze band me ontgoocheld en toen ze lachend op het podium verschenen werd duidelijk dat het gezelschap er meer dan zin in had. Met zanger Steve Overland’s krachtige stem en de harmonieuze samenzang trokken ‘Digging Up The Dirt’ en ‘I Belong To The Night’ de machine tot leven en toen ze ‘Killed By Love’ begonnen, nam het publiek gewoonweg over. Steve vroeg regelmatig om te applaudisseren wat ook gebeurde. Wat een geweldige sfeer. Hun set was een reis door vier decennia van melodieuze rock, inclusief ‘Out Of The Blue’ van hun recentste schijf ‘Old Habits Die Hard’. Veel hits die uit volle borst meegezongen werden, je zag dat velen voor FM afgezakt waren. De magie tussen publiek en band zorgde opnieuw voor een schitterende performance van een goede interactieve band met topmuzikanten. Of kortweg gezegd “WAAAW”.

*Foto’s: Treat*

Het was maar de vraag of Treat, die FM opvolgde, daar nog over zou kunnen gaan. De Zweden hebben natuurlijk een jarenlange set hits vol kenmerkende melodieuze hard rock gemaakt, waardoor hun selectie moest komen. Met nummers van hun recente album ‘The Endgame’ en klassiekers wisten ze het publiek al vanaf de eerste noten te boeien. Zanger Robert Ernlund en gitarist Anders Wikström toonden hun jarenlange ervaring en passie voor muziek. Leuk was dat bij elk gespeeld nummer, de digitale backdrop veranderde naar de albumhoes waaruit het nummer kwam. We werden getrakteerd op veertien nummers die quasi gans de zaal meezong. Bij momenten was het applaus en aanhoudend gezang na de nummers zo sterk dat Robert verbaasd “This is too much” uitsprak en erg dankbaar een hartje naar zijn uitgelaten publiek stuurde. Hits als ‘We Own The Night’, ‘Changes’, ‘Scratch And Bite’ en ‘Conspiricy’ zorgden voor een uitgelaten sfeer. ‘Living In A World Of Promises’ sloot hun fantastische passage af. Of Treat nu al dan niet FM overtroffen hebben weet ik niet want beide bands waren gewoonweg subliem.

*Foto’s: Winger*

De Amerikaanse hard rock band Winger, opgericht in 1987 door bassist en zanger Kip Winger, mocht de tweede avond van het festival afsluiten. Na twee hiaten van enkele jaren staat de band er van 2006 ononderbroken terug. Velen keken er naar uit om deze band te zien, want het kon gerust wel eens de laatste keer zijn dat we het gezelschap op Europese bodem mochten beleven. Hun optreden was een mix van klassiekers en nummers van hun recente album ‘Seven’, waarbij de virtuositeit van drummer Rod Morgenstein en gitarist Reb Beach opviel. Deze laatste had dan weer een pak technische problemen, iets wat spijtig genoeg enkele keren het tempo brak. Hij mocht ‘Miles Away’ opnieuw spelen op een strat gitaar, iets waar Kip een grapje over maakte. Ook het maken van een foto, midden in de flow van de show, bleek eigenaardig maar origineel. Of de drumsolo met de funky begeleidingstape nu echt nodig was, ik weet het niet, iedereen weet intussen dat het topmuzikanten waren maar misschien was dit opnieuw een kwestie om het eens anders te doen. Na een goed uurtje verlieten ze het podium maar werden dankzij hun erg puike prestatie terecht teruggeroepen. Met een gitaarsolo (alweer met technische problemen) en de hit ‘Hungry’ sloten Winger de tweede dag van het Frontiers Rock Festival in stijl af.

Met dank aan Martina Palermo en het complete Frontiers Rock Festival team.

Tekst en foto’s: Andy Maelstaf.