Alhoewel het menige jaren stil geweest is rond deze melodieuze rockband uit het noordoosten van de Verenigde Staten, zijn ze terug. De band bracht relatief kort na hun ontstaan in 2006 twee albums op de markt: ‘High Gear’ in 2009 en ‘Optimism’ twee jaar daarna. Dankzij het succes van deze twee schijven konden ze aantreden op Firefest in Nottingham in 2012. Ze konden sindsdien het podium delen met hun voorbeelden zoals Vince Neil, Bret Michaels, Dokken, Firehouse en Danger Danger. Kort nadat zanger Mark Giovi de band om persoonlijke redenen verliet, gooide gitarist Peter Fry ook de handdoek in de ring en ontbond de band voor onbepaalde tijd, zonder plannen om later een comeback te maken. Na een paar jaar sloeg Pete echter de handen ineen met de nieuwe zanger Bob Malone en begon hij met volle overgave materiaal te schrijven voor een nieuw melodieus rockproject. Dankzij dit nieuw materiaal en de positieve feedback over het terugbrengen van de naam FarCry, was Pete het er mee eens dat het verhaal van de band misschien nog niet af was … Maar een herstart bleek niet zo makkelijk te verlopen als gepland en daardoor voegde Peter een nieuwe ritmesectie toe met Leo Sabatino op bas en Rich Yaniro op drum. Een tweede gitarist werd gevonden in Jon Giesler. Behalve Peter Fry is dus niemand nog van de originele bezetting. Een complete metamorfose wat bandleden betreft, echter hun geluid blijft trouw aan de late jaren tachtig / begin jaren negentig commerciële hard rock. Deze ‘Balance’ werd opgenomen gedurende 2019-2020 en door de band zelf geproduceerd. De mix werd door Paul Crook (Meatloaf, Anthrax) aangepakt en de schijf werd uiteindelijk gemasterd door Maor Appelbaum. Een titeltrack als opener is zo goed als meteen je troeven op tafel te gooien. ‘Balance’ opent met veel passie met de openingszin ‘You know how the story goes” en meteen worden we meegezogen in een eerste vertrouwelijk klinkend melodieus rocknummer. In de solo hoor je flarden van een gelijkaardige prestatie die Slash’s destijds neergezet heeft in zijn Paradise City. De opvolger ‘Stay Away’ pakt even enthousiast uit en met een aanstekelijk en melodieus ritme weten de heren, ondanks hun niet verkeerd te verstane boodschap, ook hier een positieve indruk na te laten. Met een ferme portie glam begint ‘I’ll Find A Way’ uitnodigend om mee te brullen. Het bombastische nummer kan zonder probleem een ganse meute enthousiastelingen op een festival uit de bol te laten gaan. Ook een intense gitaarsolo laat zich opmerken. Met alle nummers geschreven door de band is ‘I Am Your Man’, van de hand van Steve Newman, de enige uitzondering. In ‘Reaper’ zit een ferme portie enthousiasme ingebakken. ‘Broken Dreams’ springt er dan weer uit wegens een iets lager ritme, waardoor het intenser wordt en het gitaarwerk weet te accentueren. Ook de extra laag keyboard door gastmuzikant Eric Ragno zorgt ervoor dat dit mijn favoriete track is. ‘Long Distance Love Affair’ en ‘Chasing Rainbows’ pakken het wat meer groovy aan. Met ‘Mr. Destiny’ en de afsluiter ‘Redemption’ krijgen we vlotte nummers, die zonder veel franjes in elkaar zitten maar voor een flinke dosis energiek enthousiasme zorgen. Of het persoonlijk is of niet, maar de vocalen konden me dan minder overtuigen. Een album die me daardoor maar gedeeltelijk kon overtuigen en waar misschien meer in zat. In dit genre passeren vaak uitzonderlijk goede bands en dat is natuurlijk moeilijk om je dan ook nog eens te laten opmerken. Maar fans van het genre zullen dit kunnen smaken.

Rocking Klingon (75)

AOR Heaven

Tracklist: 1. Balance 2. Stay Away 3. I’ll Find A Way 4. I Am Your Man 5. Reaper 6. Broken Dreams 7. Long Distance Love Affair 8. Mr. Destiny 9. Chasing Rainbows 10. Redemption