Nightfall: At Night We Prey

Het Griekse Nightfall is terug van (nooit) weggeweest. Zo’n acht jaar van vrijwel stilte zitten tussen ‘Cassiopeia’ en dit nieuwe ‘At Night We Prey’. Het Griekse gezelschap, opgestart in 1991, mag je samen met Rotting Christ en SepticFlesh als de “heilige drievuldigheid van de Griekse metal”. Nightfall bestormde bijvoorbeeld als eerste Griekse band een podium op het grote “Wacken Open Air”-festival. Toch besliste men, eigenlijk vrij abrupt, om over te gaan tot een studio band. Ook de stijl werd aangepast van melodic black metal band met invloeden uit doom en death metal naar een meer op gothic metal afgestemd gezelschap. Met ‘At Night We Prey’ kiest Nightfall in een hernieuwde line-up eerder opnieuw voor een mix van melodic black metal met symphonic en death metal accenten. Wat betreft de line-up. Noch steeds staat Efthimis Karadimas (vocals, bass) aan het roer. Partner van het eerste uur, gitarist Michalis Galiatsos, is terug op post, terwijl ook Kostas Kyriakopoulos terug is van weggeweest. Tussen 2004 en 2006 was hij bassist bij Nightfall, nu is hij er bij als gitarist. En last but not least is er drummer Fotis Benardo, die samen met Efthimis ook als producer vermeld staat. ‘At Night We Prey’ telt tien tracks als we de korte instrumentale intro ‘She Loved The Twilight’ mee rekenen. Maar zoals bij zo goed als elke intro is ook deze intro bedoeld om je aandacht te trekken. Iets waar de heren in zijn geslaagd want op een donkere en duistere achtergrondtoon krijgen de piano aanslagen iets onheilspellends. Het is dus eigenlijk pas vanaf ‘Killing Moon’ dat de heren hun ware identiteit prijs geven. Maar het is er dan ook meteen “boenk” op met dreigende mokerslagen en stevige riffs die dan aan tempo en kracht winnen. Eens de donkere vocalen hun opwachting maken is het tempo al meer dan opgedreven geraakt en zijn we vertrokken op een zinderende en beklijvende trip doorheen het dreigende landschap dat Nightfall uit tekent. Wat volgt is een aaneenschakeling van zwartgeblakerd geweld in verschillende tempo’s en ritmes waarbij pakken duisternis en dreiging over je heen worden gestort zonder dat de heren de melodie uit het oog verliezen. Wij genieten intens van ‘Darkness Forever’, ‘Witches’ en ‘Giants Of Anger’ alvorens ‘Temenos’ ons nog dieper meesleurt in een gitzwarte duisternis met dreigende vocalen, krachtige riffs, donderende drumpatronen en een stevig tempo. Een mooie zuivere vrouwenstem opent ‘Meteor Gods’. Die wordt verdrongen door krachtige driegende drumpatronen, waarna krachtige riffs overnemen en de stem van Efthimis voor dreiging, kilte en duisternis zorgt en dat in schril contrast met het daaropvolgend melodieus gitaarspel. Een wisselwerking die het wel vaker goed doet bij vele black metal fanaten en die ook hier vlekkeloos wordt uitgespeeld. Wat volgt zijn nog drie krakers van formaat waar melodie, kracht, dreiging en duisternis hand in hand samenwerken om je volledig over de streep te trekken of om je compleet mee te slepen naar hun in duisternis gehulde schuilplaats. ‘Martyrs Of The Cult Of The Dead (Agita)’ is misschien het meest toegankelijke nummer op dit album, maar is zeker niet het minste nummer. Het titelnummer krijgt een stevige scheut doom te verwerken maar de gitzwarte dreiging en duisternis omarmen het tragere tempo met open armen. Met ‘Wolves In Thy Head’ eindigen de heren in bijna perfecte schoonheid met duivelse kracht en dreigende duisternis. Het zou ons alvast verbazen moest deze ‘At Night We Prey’ niet heel hoog eindigen in ons eindejaarslijstje want Nightfall lijkt ons helemaal terug. Nu nog een concert van de heren meepikken om het jaar compleet te maken, want ook dat beloven de heren ons. Dus: laat die pandemie maar gauw achter de rug zijn!

Luc Ghyselen (96)

Season Of Mist SOM 592

Tracklist: 1. She Loved The Twilight 2. Killing Moon 3. Darkness Forever 4. Witches 5. Giants Of Anger 6. Temenos 7. Meteor Gods 8. Martyrs Of The Cult Of The Dead (Agita) 9. At Night We Prey 10. Wolves In Thy Head