Het Oostenrijkse Harakiri For The Sky groeide in de laatste vijf jaar pijlsnel uit tot hét paradepaardje van Art Of Propaganda en, bij uitbreiding, het hele post-black metal genre. De band en gerelateerde projecten kregen al snel een soort cult-status, vergelijkbaar met onze eigen “church of Ra”. Elke release werd met torenhoge verwachtingen geanticipeerd en de reacties na de release waren steevast lovend. Het gevaar van zo’n hypes is natuurlijk dat inhoudelijke kwaliteit in het gedrang komen, ten voordele van commercie en kwantiteit. Met de release van ‘Maere’ doen we de test. Alle vaste elementen van Harakiri For The Sky zijn in elk geval nog aanwezig: uiterst deprimerende lyrics van J.J., melodisch riffwerk van M.S. en hoogwaardige productiekwaliteit. Twee elementen die zich op ‘Arson’ al naar de voorgrond drumden, komen hier tot volle ontwikkeling: het excessief gebruik van piano en een ontwikkeling naar de door Alcest immens gepopulariseerde shoegaze / blackgaze, met heel wat theatraliteit en drama (tot op het niveau dat je zou gaan denken dat pathetische slow-motion-videoclips een doel zijn geworden in plaats van een middel). De negen originele tracks op ‘Maere’ zijn een afwisseling van sterke, intense, passionele, snelle partijen die de ziel van HFTS dragen, en contemplatieve mellow shoegaze intermezzo’s. Die tussenstukken zijn eerder een afkooksel van de metal partijen dan op zichzelf staande composities, wat een gemiste kans is voor toch een beetje afwisseling in ellenlange nummers van tien minuten. Dat zijn zowat de twee grootste punten van kritiek die over ‘Maere’ te maken zijn: eenheidsworst en tracklengte, die de verdenking scheppen dat M.S. in zijn enthousiasme voor uitdieping de basics van compositie uit het oog verloren is. ‘Maere’ is een eindeloze stampede van zeer complex gelaagde melodieën en auditieve prikkels, tot je oren suizen en het tot een geluidsbrij vervaagt. Het is gewoon teveel om in één keer aandachtig op te nemen, de contrasterende afwisseling van blastbeats en zenmomenten creëert een vreemd soort limbo-gevoel voor de luisteraar. Individueel is er echter niet veel op de nummers aan te merken, als je er de shoegaze outing en Alcestworship bijneemt. De manier waarop de piano rond de melodische gitaren wervelt en dartelt op ‘Us Against December Skies’ is heel tof en meer moderne ritmes en riffs op ‘I’m All About The Dusk’ en ‘Three Empty Words’ – en zeker de magnifieke riff op ‘And Oceans Between Us’ – zorgen toch voor de nodige verfrissing. In feite voelt elke track wel aan als een echte HFTS track met bestaansrecht, met alle geliefde ingrediënten van de band en leuke moderne toetsen. Toch kleeft er een generisch bijsmaakje aan, alsof deze geliefde ingrediënten al sinds ‘Arson’ in een willekeurige verdeelsleutel worden gegoten om nieuwe songs te genereren. Het feit dat de – verder briljante – Placebo-cover ‘Song To Say Goodbye’ de meest boeiende en aangename luisterervaring vormt, is veelzeggend. HFTS heeft zich met dit nieuwe album letterlijk overtroffen, maar niet noodzakelijk ten goede.
Sam Bruynooghe (70)
Art Of Propaganda Records
Tracklist: 1. I, Pallbearer 2. Sing For The Damage We’ve Done 3. Us Against December Skies 4. I’m All About The Dusk 5. Three Empty Words 6. Once Upon A Winter 7. And Oceans Between Us 8. Silver Needle – Golden Dawn 9. Time Is A Ghost 10. Song To Say Goodbye