Met hun laatste album ‘Love Exchange Failure’ gooiden de Oekraïners van White Ward hele hoge ogen in de wereld van de experimentele black metal. Een combinatie van loungy jazz en extreme DSBM en post-black kegelde de klassieke black metal elementen buiten en nam ons mee op een psychotische trip. Dat dit geen abrupte ommekeer maar een groeiende evolutie in de muzikale reis van White Ward was, bewijst het compilatiealbum ‘Origins’, dat in feite een heel anachronistische samenvatting van hun eerdere demo’s, singles en ep’s vormt. De laatste drie tracks op ‘Origins’ zijn in feite het oudst, daterend van de ep ‘Illusions’ uit 2012. ‘Walls’, ‘Guilty If I’ en ‘World Of The Closed Graves’ beginnen steevast met een sfeerscheppende intro van ontstemde, warm en clean tokkelende gitaren, gevolgd door lekker catchy blackgaze met hier en daar een streepje DSBM gevoel erbij. De lead gitaren zijn van meet af aan wel redelijk melodisch, levendig en energiek en veel hersenloos geshred is er niet aan. Het soleerwerk in de kenmerkende intermezzo’s is ook erg technisch en verfijnd, veel progressiever dan your average black metal elitist. Ook opener ‘Walls MMXV’ valt hieronder te klasseren, ook al dateert het nummer van de single uit 2015, omdat het verder bouwt op het originele ‘Walls’. De combinatie van groovy blackgaze, esotere melodische gitaren en atmosferisch gescreamde gothische lyrics is zeker succesvol, maar ook stampende blastbeats en erg donkere energie zijn van de partij. Heel weinig verraadt al welke richting de band later zou uitgaan en vergelijkingen met Lifelover en Amesoeurs zijn zeker op hun plaats. Een paar maanden na ‘Illusions’ verscheen een demo met twee tracks, en het is hier dat we voor het eerst een duidelijke evolutie naar meer experimentele post-black metal ontwaren. ‘When Gifts Become Damnation’ en ‘Inhale My Dispair’ combineren met radicale breaks het experimentele en het extreme erg goed, fans van Sons Of A Wanted man, Cancer en Psychonaut smullen hiervan. Het ene moment krijg je een lading staalharde, ijzig snelle black metal in je smoelwerk, het volgende moment wordt het trager, ritmischer, moderner. Tegelijk blijft de deur naar de blackgaze van het begin wagenwijd openstaan én maken loungy, jazzy partijen hun entree. Tot slot reizen we naar 2014, het jaar waarin de ep ‘Riptide’ gereleaset werd, en is de cirkel rond: jazzdrums en experimentele gitaarpluksels op een up-tempo, melodisch melancholisch ritme. Soundscapes en electronics vullen steeds meer de gaten op ‘Drowned In Cold’, ‘Depths Of Arcaen’ en ‘Nautical Child’, dat trouwens bezwaarlijk nog black metal genoemd kan worden maar eerder catchy post-metal. Heel subtiel hoor je wel nog de adem van de blackgaze in de verholen berusting die achter het lawaai schuilgaat. Als geheel is het album dus een absoluut schot in de roos voor een ruim scala aan fans van experimentele muziek met stevige roots in black metal en is het knap om te zien hoe de Oekraïners al deze stijlen zo vlot en geloofwaardig beheersen, en al zeker dat ze durven evolueren. De anachronistische set-up van het album is wel een beetje jammer, persoonlijk had ik het leuker geworden om met de muziek mee te evolueren, dan om constant tussen stijlen heen en weer te worden gesmeten. Nothing is perfect!
Sam Bruynooghe (85)
Debemur Morti Productions
Tracklist: 1. Walls MMXV 2.When Gifts Become Damnation 3. Inhale My Dispair 4. Drowned In Cold 5. Nautical Child 6. Depth Of Arcane 7. Walls 8. Guilty If I 9. World Of The Closed Graves