Nu het Franse Stoner / doom drietal van Witchfinder al een album op het palmares heeft, zijn ze geen groentjes meer. Naar aloude studentikoze traditie, hebben de heren dus alle recht om een resem dooprituelen ter initiatie tot het genre uit te schrijven. Dit tweede album ‘Hazy Rites’ vormt hier de muzikale neerslag van: alle fases van een wild psychedelische seance worden doorlopen. De kop gaat er af met ‘Ouija’ dat slepende stoner / doom afwisselt met meer up tempo catchy riffs. Zelfs digitaal hoor je de amps schudden en beven van het volume, de feedback en de bas. De sound is – om het met een understatement te zeggen – erg krachtig en de track zit goed in elkaar, het is allemaal heel eenvoudig maar vooral doeltreffend, sfeervol en geheel naar de pet van de klassiekers in het genre gespeeld. Dat stramien trekt zich eigenlijk door naar de volgende nummers: ook ‘Satan’s Haze’ wordt gekenmerkt door ritmegitaar en bas die eigenlijk non-stop dezelfde mantra spelen, met sporadisch een melodische leadgitaar die niet zozeer variatie brengt, maar meer diepgang en gelaagdheid binnen dezelfde mantra. Ook de hoge, iele vocals van bassist-vocalist Clément dragen bij aan een sterk nostalgische old school doom vibe. Vaak is het eigenlijk vooral zijn stem die als melodisch hoofdinstrument wordt gebruikt, zo ook op ‘Covendoom’, het volgende stadium in het doopritueel. Repetitiviteit is hier echt wel het sleutelwoord, in de positieve zin dan. De mantra van de stoner doom oerriff maakt het mogelijk om daar binnenin aan verdere verkenning te doen en tegelijk het bezwerende aan te houden. Vervolgens wordt het wat wilder: zoals in elk Satanisch ritueel is ‘Sexual Intercourse’ onvermijdelijk. De muziek wordt heel wat swingender en op een bepaald moment is het bijna hardcore te noemen, een tendens die we ook elders in het album opmerken: tijdens het schrijfproces heeft iemand een emmertje hardcore en sludge over de partituren laten vallen. Zeker drummer Thomas moet wel enige hardcore ervaring hebben, zoals duidelijk te horen op ‘Sorry’, het onvermijdelijk stadium in het ritueel dat volgt op ‘Sexual Intercourse’ en ‘Wild Trippin’, dat door een meer moderne, melancholische sound gekenmerkt wordt. Nog steeds lijkt het volledige album één lange, aanhoudende riff, maar die riff is gewoon zo vettig, vuil en zwaar dat dat helemaal niet erg is. Afsluiter ‘Dans L’ Instant’ is dan heel wat psychedelischer en voor het eerst verdrinken de verder alomtegenwoordige oerriffs ietwat in melodieën en psychedelica. Na een epische outro inclusief gospel is het ritueel voorbij en blijft de luisteraar ietwat verweesd achter. Met dit album katapulteert Witchfinder zich moeiteloos tussen de groten in het genre, samen met Dopelord ergens tussen Dopethrone en Monolord. Het schiet nergens tussenuit, maar dit album vormt wel de perfecte steekkaart indien je ooit de vraag krijgt “ik zou graag eens naar echt vette stoner / doom luisteren, heb je aanbevelingen?”. Zeker en vast een band die je (met oordopjes) live eens moet zien!
Sam Bruynooghe (90)
Mrs Red Sound
Tracklist: 1. Ouija 2. Satan’s Haze 3. Covendoom 4. Sexual Intercourse 5. Wild Trippin 6. Sorry 7. Dans L’ Instant