“Het plezier en de passie voor metal” zijn de fundamenten waarop deze Franse progressieve power metal band in 1995 gebouwd werd. Na de ep’s ‘Victim Of Illusion’ uit 2000 en ‘Children Of The Sun’ uit 2006 verdween het gezelschap even van de radar. Hun debuut in 2018 ‘Lost World’ doorbrak deze stilte. Toch zaten de heren al die tijd niet stil, want ze deelden podia op festivals in Frankrijk en Duitsland met onder andere Nightwish, Shakra, Firewind en Jeff Scott Soto om er maar enkele te noemen. Het was ook met de release van hun debuut dat ik hen in 2018 aan het werk zag op ‘Devils Rock For An Angel’, een jaarlijks festival voor de betreurde Celeste. Anno 2022 bestaat Black Hole uit zanger Fabio Torrisi, gitarist Matthieu Acker, bassist Patrick Umber, drummer Christophe Brunner en nieuwkomer Christophe Burghard (keyboards, orkestratie). Hij zorgt voor een epische en georkestreerde wending aan de nummers, waardoor ze een extra intensiteit geven aan de composities. Doordat ze over enkele muzikale grenzen heen walsen, is dit kwintet niet zomaar in één vakje te duwen. Muzikaal navigeren ze nog altijd tussen heavy en power metal, maar maken dankzij deze nieuwe symfonische aanpak een stap voorwaarts ten opzichte van hun debuut. Neem een stevige portie intensiteit van Powerwolf en Stratovarius en meng daar de progressiviteit van Kamelot bij. Voeg daar een heavy metal injectie van Iron Maiden bij en werk af met de symfonische laag van Nightwish. Heu? Tja, zet je schrap voor een dozijn nummers die bulk staan van knap uitgewerkte progressieve arrangementen, vol stevig snarenwerk en krachtige vocalen. Achteraan dit eigen werk voegden ze de covers ‘Fear Of The Dark’ van Iron Maiden en ‘Dream On’ van Aerosmith erbij, waardoor we op achtenzeventig minuten belanden. Of ze het zo lang boeiend kunnen houden is natuurlijk de vraag. Er is niets aan het toeval overgelaten, want mix en mastering werden verzorgd door Roland Grapow (ex-Helloween, Masterplan), die ook zijn snarenwerk toevoegde aan cover van hun Britse voorbeeld. De diversiteit van alle nummers laat de luisteraars door verschillende sferen en contexten reizen. Het doel van het album is om gevoelens van kracht te geven en sterke emotionele momenten te beheersen. Het universum van de thema’s en de algemene sfeer van het album komen tot uiting in het duistere artwork. Die symfonische laag is mooi aanwezig in ‘Chasing The Kraken’ dat op YouTube te vinden is: https://www.youtube.com/watch?v=_mp9jDIRcOI. Naast die extra dimensie is het mooi hoe je in de opener de invloed van Iron Maiden hoort. Idem bij ‘Walking With The Devil’, dat een sterke melodie kent waarop een gierende solerende snarenplukker all the way gaat. Die toetsen zorgen voor een zweverige, soms Oosters aanvoelende laag boven op de solide fundering, dat vaak progressief aanvallend uit de hoek weet te komen. Bij momenten komen die keys wel dominerend over, maar de combinatie van die ruwe heavy metal met de zachtheid van toetsen is iets wat wonderwel knap hand in hand gaat. We treffen op dit album vele stevige en diep uitgewerkte orkestrale composities die een duistere ondertoon herbergen. Hier komen de krachtige vocale lijnen meer naar de voorgrond, zoals in het bombastische ‘Line Of Sight’, dat die donkere sfeer dankzij zijn traag dreunende cadans weet neer te zetten. Let op de progressieve aanvallende gitaren in ‘Legend Of Justine’ en ‘Deliverance’. Ook ‘Never Surrender’ is op het videokanaal te vinden: https://www.youtube.com/watch? v=_pJHFMr4L9Y&list=OLAK5uy_k6iXmfocMY75H32tUpUCnaD9ZQx9e5XCA. Het nummer, dat als eerste single uitgebracht werd, biedt een Keltische sfeer. Deze is geïnspireerd op het karakter van Braveheart, die vocht om zijn land te redden. Hiermee wordt de boodschap gebracht aan allen die gevochten hebben, vechten en zullen vechten voor hun land en hun vrijheid. Een nummer als ‘Fear Of The Dark’ kent natuurlijk iedereen en net daarom kan die persoonlijke invulling van de cover juist het verschil maken. Het toont dat de band lef heeft, want als je aan dergelijke heilige nummers durft te komen, loop je het risico om zonder meer tot op de grond afgekraakt te worden. Maar wat een versie! Let op die machtige en sfeervolle bijdrage van toetsen, die het nummer een dramatische injectie geven. Samen met hoe ook Fabio’s het nummer een eigen inkleding geeft, is dit een meer dan geslaagde cover dat de vakbekwaamheid van de band mooi in de kijker zet. Afsluiten doen ze met ‘Dream On’, waar Fabio zijn kopstem moet aanspreken om die hoogste noten uit zijn strot te persen. Is achtenzeventig minuten geen voer voor een dubbel album? Het had gekund, maar de diversiteit van de nummers zou misschien die opsplitsing in de weg gestaan hebben. Feit is dat we een set stevige nummers kregen, die allemaal in een eigen metalen jasje zitten en voorbij vlogen zonder het gevoel dat we het al eens gehoord hebben. Dat op zich alleen al is een puike prestatie. Het zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken, maar stevig uit de kluiten gewassen arrangementen die één voor één vragen om live mee te headbangen. Begin oktober heeft de band hun fans deze kans al gegeven door hun nieuwe album volledig te spelen in Le Triangle in Huningue. De zevenhonderd kilometer afstand was dan ook de enige reden waarom ondergetekende niet aanwezig was, want hoe langer ik de band volg, hoe beter die wordt. Met dergelijk materiaal is een plaats op de grotere festivals zeker een haalbare kaart geworden.

Rocking Klingon (85)

Rockshots Records

Tracklist: 1. Chasing The Kraken 2. Walking With The Devil 3. Dark Horizon 4. Whirlwind Of Mad Men 5. Legend Of Justine 6. My Precious Dream 7. Never Surrender 8. Breaking The Rules 9. Line Of Sight 10. My Friend 11. Deliverance 12. No Return 13. Fear Of The Dark 14. Dream On